οιόκερως

ο (Α οἰόκερως, -έρωτος, ὁ, ἡ)

νεοελλ.

(παλαιοντ.) γένος σεληνοδοντίων οπληφόρων θηλαστικών που απολιθωμένα λείψανα τους βρέθηκαν σε στρώματα τού κατώτερου πλειόκαινου στο Πικέρμι, στη Σάμο κ.α.

αρχ.

αυτός που έχει ένα μόνο κέρατο, μονοκέρατος, μονόκερως.

[ΕΤΥΜΟΛ. < οἶος (Ι) «μόνος» + -κερως (< κέρας), πρβλ. ορθό-κερως].